Тэр өрөөндөө ганцаараа дээш харан хөгжим сонсон хэвтээд л, зөвхөн түүний л бичиж өгсөн дууны түүвэр бүхий СД-г сонсдог болчихсон. Дөлгөөн түүний хамгийн дуртай дуунуудыг СД-нд хуулаад өгчихсөн. Хөгжимөө сонсоод л хэвтбэл тэрээр, хэр удаан хэвтсэнээ ч нээх азаардаггүй. Түүнийг иртэл Хавар зөвхөн хөгжимөө сонсоод л хэвтдэг болжээ. Хамгийн сүүлд Хавард төрсөн өдрөөр нь хамгийн дуртай уянгын дуунуудынх нь цуглуулга болсон СД бэлэглэж Дөлгөөн. Хавар тэрийг нь сонсоод л хэвтэж байтал. Дөлгөөн ороод ирж гэнэ.
- “Чи юу сонсож байгаа юм” гэж Дөлгөөн асуутал
- "Миний юу сонсож байгааг чи өөрөө мэднэ шүү дээ" гэж хэлээд, хажуу тийшээгээ жаахан өндийгөөд Дөлгөөн зай гаргаад тэр хоёр цуг хэвтлээ.
Дөлгөөн ч түүнийг тэврээд, гараа толгойн доор нь хийлээ.
- " Чи хаашаа яваад ирэв" гэж Хавар асуулаа, Дөлгөөн Хаваргүй ийшээ тийшээ ер нь гардаггүй билээ.
- " Найз нь ажил хайж байгаад л ирлээ, дараа нь хоёулаа хамтдаа явж ажил хайна шүү за. Энд хоёулаа ингээд байгаад байж болохгүй шүү дээ. Бараг таван долоо хоног өнгөрчихлөө".
- " Харин тиймээ, хоёулаа ажил олоод эндээс хурдан гарья. Бид хоёрт зургаанхан сар үлдсэн". гэж Хавар санаа алдан байж хэлэв.
Дөлгөөн, Хавар хоёр гэргүй, гудамжны хүмүүсийн асрамжинй газарт амьдарч байгаа нь энэ. Энэ төв нь нэгэн баян залуугийн хувийн асрах газар бөгөөд, тэр гудамжны гэргүй хүмүүс болон хүүхдүүд амьдрах болон ажиллах байр олоход нь тусалдаг бөгөөд, амьдралд хөл тавихад нь гүн тусламж үзүүлдэг газар юм. Гэхдээ хэтэрхий их гудамжны хүмүүсээс болж, нэг хүн дээд тал нь зургаан сар л тэнд амьдрах ёстой. Зургаан сарын дотор хөл дээрээ босохгүй бол, асрамжийн газраас гаргахаас өөр аргагүйд хүрдэг байна.
- " Би энд дөрвөн сар болж байна" гээд Дөлгөөн санаа алдав.
Хавар Дөлгөөний гарнаас нь атган, өөрлүүгээ аажуухан татан, хэзээ ч тавихгүй гэсэн шиг Дөлгөөнийг тэврэн зогсов. Хавар Дөлгөөнийг тэврэн зогсохдоо, түүний хайрыг өөрийнхөө арьсаар дамжуулан мэдэрч байлаа. Яг л тог цохиод байгаа юм шиг, түүний биеэр гүйлдэнэ. Тэр хоёр Хаварыг асрамжийн газар ирснээс л хойш үерхэж эхэлсэн, нэг нэгнээсээ уйдаж залхалгүйгээр бүхэл бүтэн таван сар болчихож. Цугтай ийш тийш явж, хамтдаа өдөржингөө бие биенийхээ тухай ярилцаж, өдөр бүрийг л хайрын далайд умбаж өнгөрөөнө. Тэр хоёр хэтэрхий жаахан байгаа ч гэсэн, зарим хүний амьдралынхаа турш хайгаад олдоггүй тэр онцгой зүйлийг олсон байв.
Хавар Дөлгөөнийг дагуулаад өөрийнхөө орон дээр очиж суугаад, бие биенийгээ чангын чангаар тэврэн суухад, бүх юм утгаа алдаж, ямар ч зүйл тэр хоёрт үл хамааралтай мэт бодогдоно. Яг л тэр хоёроос бусад зүйл бүгд сүйрээд алга болсон мэт.
- " Би чамд хайртай" гэдэг үг Хаварын амнаас зугтаж буй мэт гарахад, тэгэж хэлсэн дээ тэр харамсах шиг. Энэ үгийг хэлсэн дээ Хавард утгагүй, шал хэрэггүй хэлсэн мэт санагдаж. Өөрийгөө мангар тэнэгээр нь дотроо зүхэж эхэлж гэнэ. Мэдээж л Дөлгөөн Хавартай үлдсэн амьдралаа цуг өнгөрүүлэхгүй нь тодорхой. Хавар ч одоо жаахан хүүхэд биш, тэрийг ойлгож байв. Хавар өөрийгөө Дөлгөөнгүйгээр төсөөлж чадахгүй байна, гэвч Дөлгөөнд Хавар хэрэггүй гэж Хавар бодож суухдаа..
- " Уучлаарай " гээд шивнээд, түүнээс холдон яваад, цонхны тавцанг очиж дэрлэн суув.
- " Би ч гэсэн чамд хайртай шүү, чи мэдэх үү?" Дөлгөөний дуу нь маш сул байв, Хаварыг сонссон үгүйг нь ч сайн мэдсэнгүй.
Дөлгөөн Хаварын дэргэд очоод, гарнаас нь барьж босгоод, хацарнаас нь барьж байгаад үнсэв. Энэ бол тэдний анхны үнсэлт биш ч гэсэн, хамгийн гайхамшигтай үнсэлт нь байв. Маш удаан, янаглалтай үнсэлт, яг л кинонд гардагтай адил. Дөлгөөн Хаварын нүдрүү эгцэлж хараад...
- " Би чамд маш их хайртай, чамайг хэзээ ч орхихгүй, хэзээ ч..."
Нулимс хацар даган урсаад л, чангийн чангаас, ахиж тавихгүй мэт, Дөлгөөн Хаварыг тэврэн зогсоно.
Сэтгэгдэл бичих
